ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

ولادت باسعادت نهمين ستارۀ فروزنده؛ و پيشواى بشريّت، حجّت خداوند براى هدايت بندگان، آن شخصيّت برگزيده و ممتازى كه همچون حضرت عيسى مسيح و بعضى ديگر از انبياء الهى عليهم السلام در سنين كودكى به مقام والاى امامت و ولايت نائل آمد و در بين اهل بيت عصمت و طهارت به عنوان (جوادالائمّه) معروف گرديد، تبریک و تهنیت عرض می کنم.

امام جواد عليه السلام، خلیفه ی برحق، و وارث علوم و معدن دانش ها و مخزن اسرار الهی، و حجت خدا و راهنمای خلق است. جدّ بزرگوارش رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در معرّفى آن حضرت فرموده است: خداوند متعال نطفه او را پاك و مبارك و رضايت بخش قرار داد؛ و نامش را به عنوان محمّد بن علىّ عليه السلام برگزيد، او شفيع شيعيان خواهد بود؛ و وارث تمام علوم مى باشد. در تاريخ ولادت حضرت امام محمّد تقى، ملقّب به جواد، اختلاف است. قول مشهور اين است كه آن حضرت در دهم رجب سال 195 قمرى در مدينه چشم به جهان گشوده است.

كنيه آن حضرت ابوجعفر و پدر گرامی اش حضرت على بن موسى الرّضا و مادر بزرگوارش سبيكه، معروف به خيزران است. دوران زندگى جوادالأئمّه(عليه السلام) مصادف با دوران حكومت مأمون و معتصم عبّاسى بود و معتصم در بغداد تصميم به قتل آن حضرت گرفت و سرانجام به وسيله أُمّ الفضل ، همسر امام و دختر مأمون، آن پيشواى معصوم را در 25 سالگى، مسموم كرد و به شهادت رساند.

کرامتی از امام جواد علیه السلام

با پنجاه قدم، شام تا كعبه را پيمود

حافظ ابونعيم (يكى از علماء اهل سنّت) در كتاب خود به نام حلية الا ولياء آورده است: شخصى به نام ابويزيد بسطامى حكايت قابل توجّهى را از سرگذشت خود با كودكى خردسال نقل كرده است: روزى از شهر بسطام جهت زيارت خانه خدا حركت كردم ؛ چون به يكى از روستاهاى شهر دمشق رسيدم ، تپّه خاكى را ديدم كه كودكى حدودا چهار ساله روى آن بازى مى نمود. وقتى نزديك او رسيدم ، خواستم به او سلام كنم ، با خود گفتم : اين بچّه است و هنوز به تكليف الهى نرسيده ، اگر به او سلام كنم ، جواب نمى داند؛ و اگر سلام نكنم حقّى را ضايع كرده ام. و بالاخره بر او سلام كردم و آن كودك نگاهى بر من انداخت و اظهار داشت: قسم به آن كسى آسمان را برافراشت و زمين را گسترانيد، چنانچه جواب سلام را واجب نگردانيده بود، جواب نمى گفتم. چون كه مرا به جهت كمى سنّ و سال نزد خود كوچك و حقير دانستى؛ وليكن جوابت را مى دهم: (عليك السّلام و رحمة اللّه و بركاته و تحيّاته و رضوانه).

و سپس افزود: هرگاه تحفه و تحيّتى برايتان هديه كردند، سعى نمائيد كه به بهترين وجه آن را پاسخ دهيد. با شنيدن چنين سخنانى ، فهميدم كه او شخصيّتى والا و بلند مرتبه است و من اشتباه فكر كرده ام. در همين لحظه ، فرمود: اى ابويزيد! براى چه از ديار خود بسطام به شهر شام آمده اى ؟ عرض کردم: اى سرورم! قصد زيارت كعبه الهى را دارم. پس آن كودك از جاى خود برخاست و اظهار داشت: آيا وضو دارى؟ عرض کردم: خير. فرمود: همراه من بيا، دَه قدم كه راه رفتيم، به نهرى بزرگ تر از فرات رسيديم و او نشست و وضوئى با رعايت تمام آداب و مستحبّات گرفت و من نيز وضو گرفتم. در همين اثناء، قافله اى عبور مى كرد از شخصى پرسيدم : اين نهر كدام نهر است ، و چه نام دارد؟ گفت : رود جيحون است. بعد از آن ، كودك فرمود: حركت كن تا برويم ، چون بيست قدم راه پيموديم، به نهرى بزرگ تر از نهر قبلى رسيديم. و چون كنار آن نهر آمديم ، فرمود: بنشين ، و من طبق دستور او نشستم و او رفت ، از قافله اى كه از آن محلّ عبور مى كرد، پرسيدم : اين جا كجاست و اين نهر چه نام دارد؟ گفتند: رود نيل است و تا شهر مصر حدود يك فرسخ فاصله دارى ، آن ها رفتند و پس از ساعتى آن كودك باز آمد و اظهار داشت: برخيز حركت كن تا برويم. پس حركت كرديم و بيست قدم ديگر راه رفتيم ، نزديك غروب خورشيد بود كه نخلستانى نمايان گرديد، كنار آن رفتيم و اندكى نشستيم ؛ و پس از استراحتى مختصر دوباره فرمود: حركت كن تا برويم. مقدار خيلى كمى كه راه آمديم ، به مكّه معظّمه رسيديم ؛ و چون وارد مسجدالحرام شديم ، من از كليددار كعبه سؤ ال كردم كه اين كودك كيست؟ گفت: او حضرت ابوجعفر، محمّد جواد، فرزند علىّ بن موسى الرّضا عليهم السلام مى باشد. (إ ثبات الهداة : ج 3، ص 348، ح 79، به نقل از حلية الاُلياء.)

حدیثی گهربار از امام جواد علیه اسلام.

امام جواد علیه السلام، می فرماید:«مُلاقاةُ الاْ خوانِ نَشْرَةٌ، وَ تَلْقيحٌ لِلْعَقْلِ وَ إنْ كانَ نَزْرا قَليلا.» (امالى شيخ مفيد: ص 328، ح 13، مستدرك : ج 8، ص 324، ح 9562.)

ترجمه: ملاقات و ديدار با دوستان و برادران (خوب)، موجب صفاى دل و نورانيّت آن مى گردد و سبب شكوفائى عقل و درايت خواهد گشت، گرچه در مدّت زمانى كوتاه انجام پذيرد.

التماس دعا.