حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

 تو که یک گوشه چشمت، غم عالم ببرد 
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد.

زنگ چل سالۀ آئینۀ ما گر چه بسی است 
آتشی همدم ما کن که به یکدم ببرد.

رنج عمری همه هیچ است اگر وقت سفر 
رخ نماید که مرا با دل خرم ببرد.

جان فدای دل دیوانه که هر شب بر توست 
کاش جاوید بدان کوی، مرا هم ببرد.

الهم عجل لویک الفرج